اسباب‌بازی‌اش را محکم چسبانده به سینه‌اش و چشم‌هایش بُراق شده. به کودک هم‌سن‌وسال خودش که روبه‌رویش ایستاده خیره مانده. زن جوان به سمتش می‌آید: «مامان اسباب‌بازیتو بده دوستت هم بازی کنه، آفرین، چه دخترِ خانومی دارم من.» دختربچه دستش را کمی شل می‌کند. مادر اسباب‌بازی را از او می‌گیرد و…

در میان راه مشهد و تهران، در روستایی کناره‌گرفته از حاشیه‌ی جاده و در متن کویر، که خورشید تمام خود را بی‌دریغ بر آن عرضه می‌کند، خانه‌هایی هست هنوز کاهگلی‌ که سقفشان گنبدی است کوچک، که انگار خَپ کرده‌اند و از پیری و فرسودگی قوز برداشته‌اند. درست مثل «لیلا» که…

[layerslider id=”9″] این پوشش‌ها می‌خواهند چی را پنهان کنند؟ توی این ماشین چیست مگر؟ دارند داخلِ آن ساختمانِ نیمه‌کاره چه‌کار می‌کنند؟ روی آن تابلوی کنارِ جاده چی نوشته؟ مهم نیست. مهم این است که شهره مهران با کِشیدنِ این تابلوها توجهِ ما را به چیزهایی جلب می‌کنند که هر روز…

تابلوهای تازه‌اش، نقاشی‌های بزرگی به‌شدت ریزپرداخت و کارشده، درباره‌ی پوشاندنند. لفافی گاه ضخیم و گاه نازک، گاه شفاف و گاه مانعِ دید، آمده روی چیزها را گرفته، آمده از دسترس خارجشان کرده. با دیدنِ نقاشی‌ها به‌آنی می‌فهمیم پسِ این لفاف‌ها چیست. نمی‌توانند کاری کنند یکسر نفهمیم چی را در بر…