داستان رابطه‌ی انسان و گندم داستانی است به قدمت هبوط آدمی بر کُره‌ی خاکی. از زمانی که پدرمان روضه‌ی رضوان به گندم بفروخت و از آن پس برای تحصیل قوت لایموت سرگردان آفاق شد، این قصه‌ی پُرغصه فراز و فرودهای فراوان تجربه کرده و همین فراز و فرودها هم آن…

احتمالاً یکی از زییاترین تعبیرها درباره‌ی او همانی باشد که مصطفی ملکیان در مراسم بزرگداشتش گفت: «در واقع او خود یک اثر هنری است. اگر سوءتعبیر نشود، می‌خواهم بگویم من زیبایی‌های یک اثر هنری به نامِ محمدعلی موحد، را در او دیده‌ام.» حالا محمدعلی موحد وجه‌ دیگری از هنرش را…

کفش رفیق راه است اگر پاها جان داشته باشند و هوس تجربه تن را به جاده‌ها بکشاند. دست‌ها پاپوش‌ها را ساختند تا پاها سرزنش‌های خار مغیلان را تاب آورند. سفرها آغاز شدند و پایان گرفتند و کفش‌ها‌ منتظر پای در نشستند تا راه‌ها و سفرهای دیگر، تا صبح دیگر. شب‌ها‌…

«همین که اولین منوّرهای آغاز جشن سال‌ نو در آسمان ترکیدند، در اتاقم در بیمارستان کودکان سرطانی، چشم‌هایم را روی هم گذاشتم و مُردم. همه‌ی کسانی که من دوستشان دارم در اتاق بودند. مادرم، پدرم و همه‌ی دوستانم. اما وقتی که من مُردم هیچ‌کدام مرا نگاه نمی‌کردند. همه‌ی آنها ایستاده…