تماشای «اکسیدان» بیننده را با مشکلاتی چند مواجه می‌کند؛ بعضی از این مشکلات مشخصاً به خود فیلم مربوط می‌شوند، ولی بخش عمده‌ی گره‌ها بیشتر به رویکردهای آشنا در فضای انتقادی سینمای ایران و مسائل مربوطه ارتباط دارد. در حالی که کم‌و‌بیش اکثر بینندگان سینما و عده‌ای از منتقدان ابایی از به کار بردن واژه‌های «سخیف»، «بی‌محتوا»، «مبتذل»، «غیراخلاقی» و امثالهم برای…
ادامه
این اولین‌بار نیست که یکی از شخصیت‌های مهران مدیری در موقعیتی گیر می‌افتد که سلسله‌ای از اتفاقات او راوادار می‌کنند تا تجربه‌ا‌ی دوزخی را از سر بگذارند. هرچند سیامک انصاری پیش‌تر هم، در «قهوه‌ی تلخ» (۱۳۹۱ –۱۳۸۸)، «شب‌های برره» (۱۳۸۴) و … در قالب شخصیتی ناجور در میانه‌ی جماعتی هم‌رنگ…
ادامه
«فریب‌خورده» آخرین ساخته‌ی سوفیا کاپولا، که جایزه‌ی بهترین کارگردانی جشنواره‌ی کن را هم برایش به ارمغان آورد، جایی بیرون از کارنامه‌ی سینمایی خالقش قرار نمی‌گیرد. در این فیلم دوباره او به سراغ روایتی در بستر تاریخ رفته است (مثل «ماری آنتوانت»)، باز هم با بخشی از روانشناسی قهرمان زن (در…
ادامه
مسعود کیمیایی هوشمندیِ ساختنِ انواعِ نقاب‌هاست: هنرمندی که دوست دارد وانمود کند همبسته‌ی فرهنگیِ شخصیت‌های فیلم‌هایش است (که نیست)؛ چیزی معادلِ نسل «کانترکالچر» دهه‌ی هفتادِ غرب، که سینمایش، عکسِ سینمای لیبرالِ شیکِ زنانه از نظرِ اجتماعی «صحیح» حرکت می‌کند. فیلم‌هایش (حتی فیلم ضعیفش)، هوشِ عجیبی است در شناساییِ نیروهای اجتماع.…
ادامه