[layerslider id=”9″] این پوشش‌ها می‌خواهند چی را پنهان کنند؟ توی این ماشین چیست مگر؟ دارند داخلِ آن ساختمانِ نیمه‌کاره چه‌کار می‌کنند؟ روی آن تابلوی کنارِ جاده چی نوشته؟ مهم نیست. مهم این است که شهره مهران با کِشیدنِ این تابلوها توجهِ ما را به چیزهایی جلب می‌کنند که هر روز…

تابلوهای تازه‌اش، نقاشی‌های بزرگی به‌شدت ریزپرداخت و کارشده، درباره‌ی پوشاندنند. لفافی گاه ضخیم و گاه نازک، گاه شفاف و گاه مانعِ دید، آمده روی چیزها را گرفته، آمده از دسترس خارجشان کرده. با دیدنِ نقاشی‌ها به‌آنی می‌فهمیم پسِ این لفاف‌ها چیست. نمی‌توانند کاری کنند یکسر نفهمیم چی را در بر…

روشِ کارِ شهره مهران پیچیده نیست: او از سوژه‌هایش عکس می‌گیرد؛ رنگ، پس‌زمینه و کمپوزیسیونِ عکس‌ها را به شیوه‌ی دیجیتال بازسازی و دستکاری می‌کند؛ عکس‌ها را چاپ می‌کند؛ و نتیجه‌ی چاپ‌شده را با دقت نقاشی می‌کند. این روشِ صاف و ساده‌ی نقاشان فتورئالیست است. اما سادگیِ این روش ــ گوشه‌ای…

اگر اجرای گروه تئاتر تازه از «بالأخره این زندگی مال کیه؟» را ندیده بودم می‌توانستم کماکان همان دیدگاه قبلی‌ام را درباره‌ی نمایشنامه حفظ کنم، اینکه نمایشنامه‌ای در ادامه‌ی سنت تئاتر برنارد شاو است، با همان منش جدلی، طنزها، و موشکافی‌هایی که شاو هنگام پرداختن به موضوعات اجتماعی دارد. برایم واضح…