حضور آدم‌ها در عکس‌های عباس کوثری همیشه مشهود است. آدم‌هایی سرگردان، خیره، مات و مبهوت؛ آدم‌هایی از جنس روزمره. دوربین عباس کوثری هیچ‌گاه به روزمره‌گی آنها آسیبی نمی‌زند. آنکه تماشا می‌کند، به تماشا ادامه می‌دهد، آنکه چشم‌هایش را بسته، چشم‌بسته می‌ماند و آنکه حرف نمی‌زند، خاموش می‌ماند. انگار این خصلت‌ها بعد از عکس‌ها هم ادامه می‌یابند تا ابد. اینگونه است که در چشم کوثری همیشه آنکه تماشا می‌کند بر آنچه تماشا می‌شود می‌چربد.
«خیره به تاخت» مجموعه‌ی ۱۲ عکس دیده‌نشده است از عباس کوثری.
[layerslider id=”24″]
این قرار است گام اول از مجموعه‌ای گفت‌وگو با تعدادی از نقاشان و عکاسان معاصر…
فضای رایج اضطراب را در وجهی روان‌شناختی مفهوم‌پردازی می‌کند و راه‌حل‌های مواجهه با آن را…
آغاز هر سال، کورسویی از امید در دل‌ها زبانه می‌کشد؛ که شاید امسال سال دیگری…
فیلم صراط (Sirât) چهارمین فیلم بلند سینمایی اولیور لاشه از جمله فیلم‌هایی است که این…
بیراه نیست اگر بگوییم تشکیلات دولتی تنها در دهه‌ی شصت و در نبود رسانه‌های رقیب…
و لی لُغتان، نسیت بأیهما كنتُ اَحلم. دو زبان دارم که از یاد برده‌ام به…